Prolog

       Po jej mieczu, ściekały kropelki krwi. Wszędzie jej było tak wiele... Na zbroi, na twarzy, we włosach... Dosłownie wszędzie. Usłyszała, jak ktoś biegnie w jej stronę z włócznią w swej dłoni, lecz nawet nie zdążył się zbliżyć do niej, gdyż ta od razu go przebiła swoim ostrzem na wylot, a potem wyciągnęła miecz z jego martwego ciała. Rozejrzała się wokół. Jej wojsko... zostało pokonane, została zupełnie sama, a światło księżyca ani gwiazd, nie dawało jej nadziei na lepszy dzień. U jej stóp, były ciała nie tylko wrogów, lecz również przyjaciół, którzy zostali przebici jej bronią. Po chwili, zrozumiała co takiego uczyniła, a po jej policzkach pociekły dwie samotne łzy.

      - Przepraszam... znowu... zapomniałam... co to znaczy... być... człowiekiem... - wyszeptała do siebie, a po chwili w akcie rezygnacji, uderzyła pięścią w ziemi, przeklinając samą siebie. Jak mogła do tego dopuścić? Jak mogła pozwolić, aby „to” znowu nią zawładnęło? Jak? Powoli, wstała z kolan i rozejrzała się wokół. Ten widok, był najgorszym z możliwych. Tyle śmierci, tyle zła, tyle cierpienia, tyle nienawiści... Zupełnie niepotrzebnej. Zaczęła powoli iść przed siebie, starając się iść prosto, lecz nie mogła. Co z tego, że pokonała przeciwnika, skoro wokół jest tyle martwych osób? Tyle jej przyjaciół zginęło...

     - Przepraszam... - szeptała, jak by była w jakimś amoku. Co chwilę, właśnie to słowo, było wymawiane z jej ust. Stolica jej wroga... Została podbita, a tamtejszy władca z pewnością już nie żył. Ojciec... jej ojciec, były szczęśliwy, gdyby zobaczył, co ona dziś zrobiła. Zanim on zmarł, był najbardziej przerażającą osobą, jaką można było spotkać na całej Ziemi. Uwielbiał niszczyć, plądrować, zabijać... I tego samego, nauczył własną jedyną córkę, która wstąpiła na tron, a stało się to kiedy miała zaledwie lat dziesięć. Kiedyś, cieszyła się miłością poddanych, lecz teraz mówiono że jest jeszcze gorsza od swojego ojca. Jak mogła iść do przodu, jeśli za sobą zostawiała tyle zła i nienawiści? Spojrzała jeszcze raz w księżyc, lecz ten nadal był zimny i nieczuły, a gwiazdy nadal nie zsyłały ani jednego promienia nadziei.

       - Znowu... otoczyłam się... najstraszniejszym mrokiem... - mówiąc to do siebie, czuła wyraźną pustkę w sercu. Co dziś zyskała? Nie rozumiała tego. Jak mogła, zrozumieć ten otchłań bez dna, która pogłębiała się każdego dnia co raz to bardziej, a cień co kroczył za nią, stawał się co raz to większy?

Po chwili, upuściła miecz który opadł z hukiem na ziemię a echo odbiło się wszędzie, lecz nikt go nie dosłyszał, a ona sama osunęła się na kolana. Wszystko... było nie tak jakie powinno być. Powinno być lepiej.... Jej oczy, były bezdenne, w barwie najchłodniejszego błękitu, lecz można było teraz w nich zobaczyć tylko sam smutek...

      Po raz kolejny, po kolejnej porażce, wstała z chłodnej ziemi a w swe dłonie chwyciła miecz, po czym ruszyła zdecydowanym krokiem przed siebie, a z jej miecza nadal ściekały krople krwi.

     Walka, dopiero teraz się rozpoczyna...