Rozdział V

13 marca rok X325

Joanno,

Nawet teraz nie wiem co Ci mogę powiedzieć w tym liście. Od tak dawna Ciebie nie widziałem, czułem jak by to były całe wieki... Ale w rzeczywistości minęły dwa bardzo długie i puste miesiące... Nigdy nie zapomniałem Tego dnia, ale Ty błagam zapomnij o mnie...

Zeref

1 kwietnia rok X326

Zerefie,

Ja nadal nie jestem w stanie o Tobie zapomnieć, mimo iż me uczucie do Ciebie nie jest w stanie wygasnąć, gdyż za bardzo pamiętam o tamtych dniach... Lecz teraz, kiedy się odezwałeś do mnie po tak długim czasie, to mam wrażenie że coś się z Tobą dzieje coś złego, prawda? Nigdy nie potrafiłeś udawać że wszystko jest w porządku... Czy chodzi o „nich”?

Joanna

21 kwietnia rok X325

Joanno,

Przed Tobą nigdy nie dało się niczego ukryć... Ale tak masz rację. Chodzi o „nich” a konkretnie o twego starszego brata i jego ukochaną... Ciemność zaczyna coraz bardziej zapadać nad królestwem Fiore, które należało kiedyś do twego ojca a potem u Ciebie....

Zeref

7 maja rok X325

Zerefie,

To prawdopodobnie mój ostatni list do Ciebie. Śledzą mnie, wkrótce mnie znajdą i... Wiesz co się wydarzy w końcu to nasze przeznaczenie. Ale błagam Cię, to jest moja ostatnia prośba do Ciebie. Nie pozwól, aby mój brat zniszczył świat. Błagam. Ja nadal nigdy nie zapomniałam o swych uczuciach, ja nadal Cię kocham tak samo mocno jak wcześniej...

Joanna

Łzy spływają po jej policzkach kapiąc na kopertę. Chciała krzyczeć, błagać aby ich przeszłość została zmieniona, aby to wszystko się zmieniło... Ale wiedziała, że to już nie jest dla nich możliwe. Nie dla niej. A on ma jeszcze szansę aby zmienić swe przeznaczenie....

Czuję jak łzy spadają na atrament rozmazując go. Mimo iż papier był stary, to dla mnie był aż nazbyt ważny. Nie potrafiłem wyrzucić tych listów które od czterystu lat noszę przy sobie. Tak po prostu nie potrafiłem.

Wstałem z ziemi, wszystko wokół mnie było takie same, monotonne. Życie i śmierć, lecz ja zawsze sprowadzałem to drugie. Ale wcześniej... Tutaj nie wiedziałem, czy mam się uśmiechnąć czy się rozpłakać. Me życie uległo zmianie kiedy poznałem ją. Joannę d'Arc, pierwszą władczynię Fiore. Uciekła z zamku, gdyż groziła jej śmierć, lecz pewnego dnia spotkałem ją i me życie uległo zmianie. Zupełnie wszystko się zmieniło. To ona była moim światłem, kiedy ją poznałem była Magiem Gwiezdnych Duchów, jednym z pierwszych. Później, ja, ona oraz jej brat staliśmy się drużyną... Która została rozbita przez jedną osobę. Kiedy o niech myślę, dostaję ataku wściekłości.To jej wina, że wszystko tak się skończyło... To ona nas uczyniła nieśmiertelnych, a Joanna jeszcze jej broniła... Dlaczego? Czemu? Może dlatego że nie potrafiła stracić wiary w ludzi? Nidy nie potrafiła... Zanim nie dopadło ją „to” i się nie zmieniła kompletnie. Stała się jeszcze nie wiele lepsza od swego brata, potem była ta rzeź...

Otrząsnąłem się z natłoku tych złych wspomnień. Po raz kolejny łzy nadeszły mi do oczu, gdyż dotknąłem wisiorka który od zawsze noszę na szyi. Ściągam go delikatnie i widzę nasze twarze. Naszą drużynę, roześmianych, nieświadomych tego że to szczęście może zostać w każdej chwili zniszczone. I zostało, w niecały dzień po zrobieniu tej fotografii... Znów się otrząsam z natłoku wspomnień.

- Joanno, dobrze że nie widzisz jaki się ze mnie zrobił mięczak – szepczę idąc po ziemi, która za mną staje się czarna.

Poczułem znów natłok wspomnień. Rzeź. Straszna walka, której nie było widać końca...

***

- Otwórzcie się Czarne Wrota! Hades! - został przywołany lider Czarnych Wrót, przypominający gryfa, lecz tak naprawdę to był po prostu kościotrup. Ogromny kościotrup pędzący w stronę bruneta, który z trudem zdołał się obronić przed atakiem.

- To będzie twa Syzyfowa Praca... - szepcze uśmiechając się drobna blondynka. Złote włosy szaleją na porywistym wietrze, ogień jest wszędzie, miasto kompletnie zniszczone... I nie da się nic z tym zrobić. - Kochany Zerefie, wiesz świetnie że nie dasz rady mnie pokonać... - jej oczy były dzikie, w barwie krwi, a nie tak jak zawsze zielononiebieskie. Teraz było widoczne że w nich była żądza mordu.

Młodzieniec zagryza wargę do krwi, czuje jak ciepła ciecz spływa po jego brodzie i patrzy na swoją ukochaną. Tak bardzo ją kochał, ale teraz byli dla siebie tylko i wyłącznie wrogami. Spojrzał na nią jeszcze raz. Długa czarna suknia, miejscami poplamiona krwią, a w dłoniach trzymała zakrwawione ostrze. Czuje jak łzy cisną mu się do oczu, po czym wyciąga sztylet i biegnie w jej stronę, lecz nie może dobiec gdyż Duch zagradza mu drogę. W jego dłoni formuje się czarna kula którą ciska w istotę. Ta zostaje odepchnięta, po czym nadal biegnie, po czym wbija sztylet w brzuch swej ukochany. Jej miecz upada na szkarłatną ziemię po czym pada mu w ramiona. Sztylet upada po chwili obok ostrza zapomnienia.

- Dziękuję... Zerefie... - szepcze ona, jej oczy znowu są takie same.

- Joanno błagam... - łzy ciekną po jego twarzy.

- Ja... zawsze.... - jej odpowiedź zostaje zagłuszona przez atak kaszlu – W Ciebie wierzyłam... - po czym jej ciało upada na ziemię, a w jej oczach zanika ostatni blask życia...

***

Uderzyłem pięścią w drzewo, czułem jak moją skórę wbijają się drzazgi. Dlaczego to uczyniłem? Czemu? Dla dobra świata, jak to ona kiedyś powiedziała. Znów płaczę, po raz kolejny. To dlatego przestałem niszczyć, zabijać... Z jej powodu... Była moją siłą, a ja ją zabiłem.. Tą którą kochałem najbardziej.

- Przepraszam – wyszeptałem cicho. Gdyby ona żyła... Dla niej mógłbym uczynić wszystko. Naprawdę. Pragnąłem ujrzeć znów na jej twarzy ten piękny uśmiech.

Znów uderzam w drzewo, tym razem drugą dłonią.

- Natsu... - szepczę jego imię – Teraz jest twa kolej... Aby mnie zabić... - mimo iż nie byłem pewien czy mu to się uda, musiałem w to wierzyć. Kiedy zobaczę się z nią po drugiej stronie, mam nadzieję że bez wstydu będę mógł zajrzeć jej w oczy.

Abym mógł znów zobaczyć jej uśmiech.

- Nadal Cię kocham, Joanno – szepczę kontynuując swoją wędrówkę, której nie widzę końce, ale nadal nikt nie był świadomy że wkrótce się pojawi najbardziej znienawidzona przeze mnie osoba.

Brat Joanny, który skazał swoją rodzoną siostrę na śmierć....

Już wkrótce ponownie trzy przeznaczenia znów staną się pasami splecionymi w bardzo mocny warkocz...